Dalilla Hermans, Belgisch opiniemaakster en schrijfster, kwam in 2014 in de schijnwerpers te staan dankzij de open brief die ze schreef over haar frustraties rond racisme. In haar brief schetst Dalilla een haarscherp beeld over haar persoonlijke ervaringen met racisme. Een thema dat nog steeds brandend actueel is. De maatschappij wordt zichtbaar diverser. Het toegenomen aantal nieuwkomers in België die tal van gevolgen met zich mee bracht zoals onder andere de opkomst van extreem rechts. Het electoraat van Vlaams Belang stapt uit haar schaduw en wordt naast een stem in het politiek debat nu ook een belangrijke speler in het publiek debat.

Door de overweldigende media-aandacht die haar brief teweegbracht, besloot Dalilla om zich verder te verdiepen in onderwerpen als identiteit, gelijke kansen en racisme. Ze zag het als haar missie om een dialoog te starten over de polarisatie in het dagelijkse leven. Ze wil haar ervaringen gebruiken om anderen de ogen te openen voor racisme. Dit is tevens de reden waarom ze begon met schrijven. Haar eerste boek genaamd Brief aan Cooper en de wereld verscheen in 2017. Het boek is gericht aan haar oudste zoon Cooper en fungeert als een soort handleiding voor het leven. In haar boek beschrijft Dalilla zonder blikken of blozen haar levensverhaal en alle significante gebeurtenissen die haar visie over de samenleving vormden. Deze ervaringen gebruikt ze als advies voor haar zoon. In 2018 bracht ze ook haar eerste kinderboek Brown Girl Magic uit, een verhaal “over pesten door en voor bruine meisjes” zoals de omslag leest. Ze wil met het boek een meer diverse en inclusieve representatie van de samenleving geven voor kinderen.

Dalilla verscheen in 2017 als deelneemster in het quizprogramma “De Slimste Mens Ter Wereld” op Vier waar ze een impressionant parcours aflegde. Naast haar rol als mediafiguur werkt Dalilla fulltime als redactrice voor het vrouwenmagazine “Charlie”. Ze schrijft opiniestukken over maatschappelijke thema’s zonder een blad voor de mond te nemen. We bewonderen Dalilla voor haar engagement en vastberadenheid. Ze gaat controverse niet uit de weg om haar eigen mening te verdedigen, ze is een onmisbare stem geworden in het racisme debat in België. Ook Fedactio streeft naar een inclusieve maatschappij waar geen ruimte is voor racisme of uitsluiting. Deze visie staat centraal in het DNA en al de activiteiten van Fedactio. 

Voor onze rubriek “Sterke vrouwen in de kijker”, zetten wij deze week Hafsa El-Bazioui in de kijker. Als onbekende kandidaat op de Gentse kartellijst Sp.a-Groen behaalde ze tijdens de gemeenteraadsverkiezingen in oktober 4000 voorkeurstemmen. Die score bezorgde haar de functie schepen van Personeel, Noord-Zuid en Facility Management, die ze in 2022 zal opnemen. Voor Hafsa in de politieke wereld terecht kwam, werkte ze als personeelsverantwoordelijke in de Hotelschool Gent. Ook zet ze haar schouders onder alles wat met en voor Gent te maken heeft. In 2018 werd haar nieuwjaarsbrief verkozen tot de mooiste van Gent. Haar nieuwjaarswens: een jaar met minder harde woorden. Hafsa is stilaan uitgegroeid tot fenomeen. Fedactio plaatst haar dan ook terecht in de kijker.




Op het evenement “Vrouwen aan het woord” van onze lidvereniging Koza nam u het woord. Welke thema’s wilt u absoluut bespreekbaar maken?
Ik had het onder andere over elkaar inspireren en motiveren om de eigen ambities waar te maken. Heel wat thema’s in de samenleving hebben mij van jongs af aan geboeid maar ik had nooit gedacht dat ik als vrouw de energie en kracht zou vinden om in de politiek te stappen. De eerste keer dat ik de vraag of het advies kreeg om in de politiek te gaan, zat ik nochtans pas in het eerste leerjaar. We hadden het over armoede en de klimaatproblematiek, thema’s die nu nog steeds actueel zijn. Sommige thema’s vind ik te belangrijk om geen mening over te hebben, ik kan daar dan ook niet over zwijgen. Als klein meisje merkte ik destijds op dat het vaak dezelfde mensen zijn in de samenleving die ‘spreekrecht’ krijgen. Toen ik naar debatten keek op televisie of naar Villa Politica, dan zag ik helemaal geen politici zoals ik. Het leek dat politiek werd voorbehouden als iets voor ‘mannen in een blauw pak’. Ook andere mensen hebben ideeën voor de samenleving die relevant zijn, toch? Op een gegeven moment ben ik mij gaan realiseren dat ook ik een bijdrage kan leveren en verandering van onderuit zal moeten komen. Er is nog veel werk voor een effectieve weerspiegeling van de samenleving in de politiek. Ook in andere domeinen trouwens, kijk maar naar werkgeversorganisaties, directiecomités etc. Je ziet steeds opnieuw het pijnpunt; dat vrouwen, mensen met een migratieachtergrond en mensen met een beperking nog veel te weinig doorstromen naar die plaatsen. Elke stap die de sociale mobiliteit van mensen bevordert, is een stap in de juiste richting. Je plaats op de maatschappelijke ladder bepaalt mee hoe jouw leven, en dat van de generatie na jou, eruit zal zien. Door je stem te laten horen, kan je de samenleving beïnvloeden en op die manier anderen inspireren om dit ook te doen. Vandaag zie ik nog te vaak dat het de ‘luide roepers’ zijn die op het podium staan om hun standpunt te verkondigen. Dit doen ze met oneliners en straffe uitspraken, terwijl complexe (samenlevings-)problemen net nuance en grondigheid nodig hebben. Ik wil die nuance en menselijkheid terugbrengen in de politiek.

U bent eveneens lid van de Vrouwenraad, wat is uw rol hier en waarom is de Vrouwenraad zo belangrijk voor u?
Twee straffe Gentenaars, Tina De Gendt en Nathalie Snauwaert, hebben een eigen ‘raad der wijze vrouwen’ opgericht. Ik ben één van de vrouwen die hier in zetelt. We buigen ons over thema's die de samenleving beroeren, bouwen aan een netwerk en proberen tot adviezen te komen die resulteren in een vrouwvriendelijke samenleving. Ik merk dat heel wat mensen de strijd voor vrouwenrechten linken aan andere landen, alsof dit in België niet nodig is. We hebben nog steeds een glazen plafond waarbij vrouwen ondervertegenwoordigd zijn in topfuncties en te kampen hebben met een burn-out. Ook is het aandeel vrouwen in armoede groter dan mannen.

Welke concrete acties voeren jullie met de raad der wijze vrouwen?
Er zal een debat plaatsvinden in Gent met Assita Kanko, een politica bekend om haar strijd tegen genitale verminking die recentelijk de overstap maakte naar de N-VA. Ondanks dat ik een heel andere samenlevingsvisie heb dan die in het partijprogramma van de N-VA, kijk ik hier enorm naar uit. De strijd voor mensen- of vrouwenrechten moeten we namelijk allemaal samen voeren en staat los van ideologisch kleur. Ik betreur dat dit in de praktijk niet altijd even vanzelfsprekend is. Denk maar aan de vele debatten over ‘de hoofddoek’. Hierbij wordt veel tijd en energie verloren, terwijl we die energie beter in belangrijkere kwesties investeren, zoals kwalitatieve jobs en onderwijskansen voor mannen én vrouwen.

U bent ook vrijwilliger bij de inburgeringsdienst te Gent. Vanwaar komt dit engagement ? 
Desondanks ik als kind heel leergierig was, liep mijn onderwijstraject niet van een leien dakje. Op negentienjarige leeftijd ging ik werken met mijn middelbaar diploma van opvoeder. Ik vond snel een job op een secundaire school en was na mijn uren geïnteresseerd in methodieken en sociaal wetenschappelijk onderzoek. Zo las ik tal van onderzoeken zoals PISA (N.v.d.r. een internationaal vergelijkend onderzoek waarin schoolprestaties van 15-jarige worden nagegaan). Als twintiger stond ik versteld hoe groot de kloof tussen schoolse vorderingen van jongeren met of zonder migratieachtergrond was. Ons onderwijssysteem slaagt er niet in om jongeren die opgroeien in armoede aan boord te houden, idem voor jongeren met een migratieachtergrond. Deze cijfers deden mijn alarmbel rinkelen en gaven mij de motivatie om Sociaal Werk te studeren, waar ik in 2018 mijn diploma van behaalde.
Destijds werd ik uitgenodigd op een inspiratiedag tegen vroegtijdig schoolverlaten om mijn verhaal te brengen. Sindsdien ben ik vrijwilliger bij IN-Gent vzw als ambassadeur. We zijn een groep van ondertussen vijftig vrijwilligers die aan de hand van ons levensverhaal de kloof tussen de school en onze migratieachtergrond proberen te dichten. Ik vergelijk ons werk met ‘het butterfly effect’; elke leerkracht en leerling die ik kan inspireren om aan de slag te gaan met talenten, zie ik als een succes en nieuwe mogelijkheid om op hun beurt anderen te inspireren in de samenleving.

Welke tendensen ziet u spelen in verband met integratie en inburgering en waarom wilt u daarop inspelen?
Ik zie twee zaken; enerzijds is er de toon over identiteit die alsmaar ruwer wordt in de samenleving, anderzijds zie ik heel wat mensen met een migratieachtergrond die het heft in eigen handen nemen en tonen dat een inclusieve samenleving wél werkt. Ik wil de brug zijn tussen deze twee werelden. Het beleid en de burgers, dat is geen tegenstelling maar één wereld. Diversiteit is geen kwestie van voor of tegen zijn, het is de realiteit. Als beleidsmaker is het mijn taak om ervoor te zorgen dat die realiteit zo goed mogelijk draait.

Heeft u altijd evenveel interesse gehad in de politiek?
Als ik met mensen op straat over politiek praat dan is hun eerste indruk vaak: “politiek ligt te ver van mijn bed”. Dat is opmerkelijk, want zodra we opstaan, staan we met onze beide voeten in de politiek, of we dat nu willen of niet. Bijvoorbeeld de elektriciteit die we verbruiken terwijl we koffie zetten, of je ochtend- of avondwerk doet en het effect daarvan op je leven, de kinderen naar school brengen in de buurt, het openbaar vervoer, de wagen die je gebruikt, enz. ‘De politiek’ legt een heleboel krijtlijnen vast, dus zo ver ligt het helemaal niet van ons bed.

Vanwaar uw politiek engagement?
Mijn moeder keek vroeger erg veel naar het nieuws en debatprogramma’s, als jong meisje is mijn passie voor politiek daaruit gegroeid. Toen ik opgroeide, hoorde ik vaak dat ik in de politiek moest gaan omdat ik vaak discussieer en naar oplossingen zoek. Naarmate ik ouder werd, hoorde ik dit advies bijna wekelijks van vrienden of collega’s. Ik heb hun aanraden uiteindelijk gevolgd.

U heeft een druk takenpakket, op professioneel vlak én als vrijwilliger. Hoe combineert u dat? En welke functie ligt u het meest nauw aan het hart?
Dat is voor mij één wereld. Nu ik nog gemeenteraadslid ben, hou ik mijn werk en politiek wel nog gescheiden. Het doel van al mijn engagementen is om de wereld wat menselijker te maken. Dat klinkt misschien cliché, maar ik hecht veel belang aan die overtuiging. Ik doe niet aan politiek voor de status of voor een functietitel, wel voor de zaken die ik wil realiseren. Zo word ik vaak aangesproken bij de bakker of fruitwinkel in de Brugse Poort over zaken die beter moeten in Gent. De drempel om mij aan te spreken is laag, en dat hoort volgens mij ook zo in de politiek.

Tot slotte maar niet het minst, waar ben je het fierst over ?
Ik ben fier op de mensen die in mij geloven en mij de kans geven om de komende zes jaar Gent mee te besturen.