22
maart: Blijven praten is ons geestesmerk
3
jaar geleden, op dinsdagochtend 22 maart stopte de tijd in België. De aanslagen
in de Zaventem luchthaven en Maalbeek metro verstomde de natie met een
oorverdovende stilte. 32 mensen lieten het leven en meer dan 300 mensen raakten
gewond. Het volgende moment kwam de hulpverlening op gang. Stilte maakte plaats
voor gevoelens van onbegrip, verdriet en troost. De adrenaline-rush verhevigde
alles. In een fractie van een seconde werd België weer één. We waren geen
staatshoofden, ministers of agenten meer, maar allemaal moeders, dochters, vaders
en broers. We verbonden met het lot van slachtoffers en nabestaanden. Tot
vandaag vrijdag 22 maart 2019, blijft die verbondenheid de straffe pleister
voor de diepe wonde die de aanslag sloeg.
Woorden
schieten tekort voor de ondraaglijke napijn en gemis van slachtoffers en
nabestaanden. Liever zouden we vandaag vergeten en ver wegsteken. Maar verzuim
is een onbetekenend gebaar van lafheid. Verzuim aan respect, verzuim aan
mededogen, verzuim aan begrip zijn een kort leven beschoren. Lotsverbondenheid
en empathie hebben de langste adem. Daarom komen wij álle betrokkenen tegemoet
met een uitgestoken hand. Want blijven praten is ons geestesmerk. Eén dag per
jaar herdenken is slechts een deel van het verwerkingsproces. Elke dag met opgeheven hoofd de
wereld in haar ogen kijken doet de rest.
Met
al onze liefde en solidariteit,
Het Fedactio-Team
Post A Comment: